5 TEMMUZ 19XX

Bulutlar ağladı.
çiçekler ağladı.
yapraklar ağladı..
sonra..
sonra, ben ağladım.



Dönüşüne gebe sabahlarda seninle açıyorum gözlerimi ve sensiz akşam üstülerin hüznü ile dönüyorum.

Bir an, yanımda yürüyorsun. Çiçekçi kadının sattığı lavantalarda sen kokuyorsun. Nazarlık dolu bileklerin. Ben göz değecek diye korkuyorum.

Sen olmasaydın yalnızlık labirentinin daha ilk çıkmazında kaybolurdum. Körebe oynayan çocuklar gibi seni arıyorum. Adımlarımı sıklaştırıyorum. Dışarıda ılık bir yaz yağmuru, ekinler diz boyunu geçip sarardı.

Tam dokunuyorum. Kayboluyorsun. Şimdi neredesin bilmiyorum. Toprak kahvesi gözlerinde kaybolduğum dün, böylesine yavaş mı akıyordu zaman? Ayak seslerini duyuyorum. Gelmiyorsun.

Hadi! essene rüzgar. Hadi! yağsana yağmur. Hadi! açılsana kapı...

Seni, tüm yarınlarda arıyorum. Temmuz’lardan veya Ağustos’lardan bahsetmeyi sevmiyorum. Özlemlerden konuşmayı sevmediğim kadar.

Kader bu ya! Ne yoluma çıkıyorsun, ne falıma...

Ülkedeki tüm saatleri durdurmak vardı... Haydarpaşa’dan kalkan ilk trende delicesine sevişmek, kaybolmakta tünellerin en uzununda ve karanlığa karışmak vardı. Seninle yeniden yeni bir zamana başlamak vardı.

Guguklu saatim durdu. Saatler durmadı...

“Hadi gel” diyorum.

Gelmiyorsun...

Guguk kuşu kadar nankörsün.

Taş basıyorum bağrıma. Şarkılarla avunuyorum.

Eskiden Taş plaktan çalardı şarkılar. Taş plaklar taşrada, büyük taş avlulu eşrafların evlerinde çalardı. En deli yaşımızdaydık.

Aşüfte serzenişlerinle “Saklambaç oynayalım” der kanıma girerdin. Fazlıoğlu’nun büyük avlusundaki kocaman şarap küplerinin arkasına saklanırdık. Sonra, hep saklandık ömür boyu.

İlk kez o gün tutmuştum ellerini. Avuçların terlemişti. Hiç sobelenmeden öpüşmüştük. Dişlerin çarpmıştı dişlerime. Sonra düşlerim oldun. Sonra sevdam. Sonra her şeyim.

Neden her şey değişti ki sanki; o zamanlar Ergenlik çağındaydık. Yüzlerin sivilceli, ellerin siğil dolardı. Komşudan tuz çalarsan siğilin söner demiştim. Siğilin söndü, sihirim bozuldu...

Sihrimi sen bozdun.